‘En als hij vannacht doodgaat en nooit meer thuis komt’, sist ze door de telefoon. ‘Dan is het jouw schuld.’ Je voelt een bal angst in je maag opkomen, het stuwt omhoog naar je borst. Wat als ze gelijk heeft, denk je, wat als we het niet goed inschatten? Ze vervolgt: ‘Als de politie hier morgen aan de deur staat omdat hij dood is, dan klaag ik je aan en zorg ik dat je nooit meer aan de bak komt. Trut.’ Je stamelt wat, halfslachtig leg je nog eens uit hoe je samen met je collega na een heel moeizame suïcidaliteitsbeoordeling tot beleid bent gekomen. Ze heeft al opgehangen. Plots voel je hoe moe je bent. En hoe boos eigenlijk ook op dat ‘trut’ en die bedreiging. Zorgen en wanhoop aan hun kant, dat zal het zijn, maar dit voelt niet terecht.
&ellipsis;De man die niet meer wil leven, maar ook niet wil praten
