Congressen zijn plaatsen om nieuwe mensen te leren kennen, nieuwe inzichten op te doen of ideeën bevestigd te zien. Zo ontmoette ik deze zomer op een congres een inspirerende buitenlandse, jonge collega. We raakten in gesprek en hij vertelde over zijn loopbaan en waar hij allemaal mee bezig was.
Geïnteresseerd in zijn werk, keek ik thuis op PubMed naar zijn indrukwekkende publicaties. Van één recent artikel, in een toonaangevend tijdschrift, was ik in het bijzonder onder de indruk. Het is niet baanbrekend, maar blinkt uit in het treffend omschrijven van de stand en de toekomst van ons vak.
Het artikel wil aantonen dat het in ons vak niet gaat om grote paradigmashifts, maar dat sprake is van een zekere accumulatie van kennis en het al dan niet toepassen daarvan in de praktijk. Die geleidelijke integratie van kennis leidt tot vooruitgang in ons vak, waarbij het uiteindelijk meestal een en-en benadering betreft in plaats van het kiezen voor bepaalde paradigma’s. Zoals nieuwe vormen van (meer dimensionele) diagnostiek: the Hierarchical Taxonomy of Psychopathology (HiTOP) als aanvulling op classificatiesystemen zoals de DSM, en het integreren van de herstelvisie in ons denken en doen.
De onderzoeksgroep stelt ook dat de praktijk nergens in de wereld optimaal is. Overal bestaat een ‘science to practice’ gap, en zijn er – in meer of mindere mate – tekorten. Bijvoorbeeld in de opbouw van adequate ambulante psychiatrie, in aandacht voor de somatiek en voor het daadwerkelijk integreren van de herstelvisie. We zien het ook in de wijze waarop we ons werk als psychiater uitoefenen: door tekort aan personeel en geld dreigt uitholling en versmalling.
Juist het geïntegreerd toepassen van bovenstaande kennis – van diagnostiek tot en met (psychotherapeutische) behandeling en het faciliteren van herstel – is ons werk. Pas dan leidt toename van kennis ook daadwerkelijk tot vooruitgang van ons psychiatervak.
Een aanrader, deze bevindingen van een jonge psychiater en zijn collegaonderzoekers.
