In de jaren vijftig en zestig stond Alvarez bekend als de gezaghebbendste poëziecriticus van Engeland. Zelf is hij behalve dichter ook een begenadigd romanschrijver en essayist. Hij studeerde en doceerde in Oxford. De meeste faam verwierf hij door The Savage God (1971), een bijzonder boek over de geschiedenis en betekenis van zelfmoord. Onlangs deed hij opnieuw van zich spreken door een caleidoscopische studie over nachtleven, nachttaal, slaap en dromen. Met dit 'grote boek' benadert hij tot op zekere hoogte het niveau van Freud, die in Alvarez' ogen met Die Traumdeutung (1900) het belangrijkste boek van deze eeuw geschreven heeft. &ellipsis;
Bloemen ontvangen uit een gedroomd paradijs
Terwijl de meeste moderne psychiaters met de dromen van hun patienten weinig weten te beginnen, noemt de Britse schrijver Al Alvarez (65) dromen je reinste poëzie. Als kind was hij radeloos bang in het donker. Als volwassene raakte hij verslaafd aan slapen en aan het nachtelijk pokerspel, waardoor hij vaak overdag in bed lag en op bleef als andere mensen sliepen. Mensen dromen wat af, maar de meesten vergeten wàt ze dromen. De negatieve droomduidingen van sommige psychoanalytici vindt Alvarez grote onzin. Dromen willen je iets zeggen waar je zelf ook wel opgekomen was, als je maar wat even dieper had nagedacht.
Maak een gratis account aan en krijg toegang tot alle artikelen
Heeft u al een account?