Het succes van Jomanda is in kringen van psychiaters niet onopgemerkt gebleven. Verschillende collega's heb ik horen verzuchten: 'Was er ook maar een NS-dagtocht naar mij.' Waarom zo jaloers?
Mensen praten makkelijker over hun successen dan over hun mislukkingen. Mijn mede-assistenten imponeerden mij destijds met hun therapeutische successen. Als ik er ook eens een had blies ik mijn partijtje uiteraard wel mee, maar dat was me niet vaak genoeg het geval. Stiekem dacht ik dan: Hoe krijgen ze het voor elkaar? Maar ik liet natuurlijk niets merken.
&ellipsis;