Het syndroom van Charles Bonnet

Het moet begin 1991 zijn geweest toen Teunisse voor het eerst met het syndroom in aanraking kwam. 'Op mijn spreekuur verscheen een wat oudere vrouw die allerlei kleine schoorsteenvegertjes zag. Aanvankelijk dacht ze dat ze gek werd, maar op een bepaald moment merkte ze dat dit niet zo was.' Het besef dat er niets ernstigs aan de hand was, drong tot haar door toen ze probeerde een schoorsteenvegertje vast te pakken. Wat bleek? Het mannetje loste in haar handen op. De vrouw concludeerde hieruit dat ze leed aan onschuldige zinsbegoochelingen zonder gevaar voor haar gezondheid.
Toch was ze er niet gerust op. Ze durfde er met niemand over te praten, bang als ze was om voor gek te worden verklaard. Uiteindelijk nam ze haar dochter in vertrouwen. Die raadde haar aan om voor de zekerheid eens een psychiater te bezoeken. En daar is Teunisse haar nog altijd dankbaar voor. &ellipsis;