In haar rapport beschrijft de commissie de dilemma’s van de GGZ. De belangrijkste is de tegenstelling tussen de inclusieve en de exclusieve benadering. Bij het inclusiemodel gaat het erom dat ‘de problematiek in al zijn biopsychosociale aspecten zichtbaar wordt’ binnen een multidisciplinaire benadering. Het exclusiemodel, dat gangbaar is in de algemene geneeskunde, sluit juist zoveel mogelijk alternatieven uit om tot een hiërarchie van klachten te komen. De commissie betoogt dat de GGZ ten onrechte tracht om zowel het ene als het andere model ‘in beheer te nemen’.
Tegen die additieve aanpak richt de commissie haar pijlen. Zelf kiest ze ‘radicaal’ voor het exclusieve model. Dat mondt uit in een pleidooi voor echelonnering in de zorg, waarbij de rol van de institutionele GGZ beperkt wordt tot het derde en laatste echelon (specialistische
Een radicale koers voor de GGZ
Eindrapport Zorg van velen
In 1999 was de groeiende hulpvraag in de geestelijke gezondheidszorg voor toenmalig minister Borst van Volksgezondheid reden om een Landelijke Commissie Geestelijke Volksgezondheid in te stellen. Deze moest de oorzaken van die toegenomen hulpvraag onderzoeken en aanbevelingen formuleren voor verbetering van de geestelijke gezondheidszorg. Het begin dit jaar verschenen eindrapport Zorg van velen bevat opmerkelijke analyses en voorstellen. Prof. G.F. Koerselman reageerde daarop in het meinummer van het Maandblad Geestelijke volksgezondheid. Een samenvatting van zijn artikel.
Maak een gratis account aan en krijg toegang tot alle artikelen
Heeft u al een account?