De stille revolutie in de psychoanalyse

Het perspectief van de behandelaar is verschoven. Zag de psychoanalyticus, althans op papier, de patiënt voorheen als een van hem volkomen losstaand ander mens, nu is hij de patiënt meer gaan zien in een met zichzelf verbonden interactie. De analyticus is zich ervan bewust geworden dat hij zijn objectieve kijk heeft moeten prijsgeven. De psychoanalyticus kan niet zelf buiten de therapeutische relatie blijven, waarmee de wederkerigheid is onderkend: het behandelingsproces is de creatie van patiënt en behandelaar.
Deze stille revolutie heeft niet alleen in de wereld van de psychoanalyse doorgewerkt.&ellipsis;