Het Afghaanse model

Na drie jaar in Afghanistan ga ik nu weg. ‘Heeft het zin om in die rotswoestijn te ploeteren?’, vroegen bezorgde Nederlandse collega’s me regelmatig. ‘Natuurlijk’, zei ik dan, en dan doelde ik nog niet eens op de uiterst persoonlijke zin die schuilt in het najagen van een jongensachtig verlangen naar avontuur en ongeziene verten. Ik geloof dat werken in Afghanistan zin heeft gehad. Ons team heeft trainingsmodules ontwikkeld voor basisartsen, paramedici en leken. We hebben gezondheidswerkers getraind. We hebben maandelijks medicatietoevoer naar de plattelandsklinieken geregeld. We hebben een supervisiesysteem opgezet. We hebben de nationale Afghaanse gezondheidspolitiek beïnvloed, waardoor ‘psychische problematiek’ aan het lijstje meest urgente gezondheidsprioriteiten is toegevoegd.&ellipsis;