In deze rubriek tonen we beelden uit de geschiedenis van de psychiatrie, afkomstig uit de collectie van Het Dolhuys. Deze keer de dwangstoel.
Na de hervorming van het krankzinnigenwezen in Nederland nam onder de moderne, ‘humane’ dwangmiddelen die bij de behandeling van patiënten slechts in het uiterste geval mochten worden toegepast, de dwangstoel een belangrijke plaats in. In het buitenland keurden sommige artsen het gebruik ervan af, omdat langdurig zitten in de stoel zou leiden tot aambeien, ontstekingen van de endeldarm of verlammingen van ledematen. Om dit te voorkomen werd de oorspronkelijke ‘tranquillizer’ [dwangstoel] van de Amerikaanse arts Benjamin Rush keer op keer aangepast. In Nederland bracht Schroeder van der Kolk een ‘beensteunsel [....] in eene schuinsche rigting’ aan. Omdat hij de stoel bijzonder nuttig achtte, suggereerde hij in zijn &ellipsis;