103

  • 2 min.
  • Column

In de kleine provinciestad waar ik voorheen werkte, was een tachtigjarige vrouw die ondanks haar depressie nog liep als een kievit. Ik ben vaak met haar meegelopen door de lange gang tussen de wachtkamer en mijn werkkamer. Die lange gang was aanleiding tot veel geklaag en gemopper van patiƫnten die ik uit de wachtkamer haalde, temeer daar de gang ook nog een hoek maakte en het vermeende eindpunt geen eindpunt was. Het door de lange gang lopen was echter ook een diagnosticum, zo hield ik mezelf in elk geval voor. Tegen de tijd dat we zaten, had ik in elk geval kunnen zien of de patiƫnt bewegingsstoornissen had. Ook ontremming werd in het algemeen wel duidelijk tijdens het passeren van de verschillende kamers, waarvan toch altijd wel enkele deuren open stonden.
&ellipsis;

Maak een gratis account aan en krijg toegang tot alle artikelen

Account aanmaken

Heeft u al een account?