Jim van Os, hoogleraar Psychiatrie aan de Universiteit van Maastricht, houdt dit jaar de Pieter Baan Lecture. Als academicus is hij een man van de praktijk. Wars van filosofisch gepraat over psychiatrische syndromen en patiënten, kijkt hij naar de noden van de patiënt. De psychotherapie, de psychologie en de biologische psychiatrie gebruikt hij als zijn hulpmiddelen.
‘In de biologische psychiatrie heerste de gedachte dat medicatie psychiatrische stoornissen als sneeuw voor de zon laat verdwijnen. Iedereen is behandelbaar zodra de genetische oorzaken en mechanismen in het brein bekend zijn’, zegt Van Os. Het gevolg van deze gedachte was dat de academische psychiaters massaal op zoek gingen naar biologische oorzaken. De klinisch psychiater had hier niets aan. Een onvermijdelijke kloof groeide tussen beide groepen.
&ellipsis;