Schrijven is een ziekte. Het zegt genoeg dat we voor te veel schrijven wel een woord hebben en voor te veel tekenen of te veel breien niet. Zelfs hyperfotografie, waaraan toch velen lijden, is geen begrip. En waar sommige activiteiten zowel in hyper- als in hypovorm gestoord kunnen zijn, zoals seksualiteit, bestaat bij schrijven enkel de term hypergrafie.
Schrijven is een ziekte. Bij de psychotische variant, die ik het meeste zie, is de schrijver er zeker van dat hij de wereld begrijpt. Of de wereld al dan niet begrijpt wat hij opschrijft, vraagt hij zich niet af. Hij schrijft zonder ophouden, vaak over religieuze of filosofische zaken, zoals de oude tekstboeken al vermeldden. Een patiënt van mij, die schrijft met een verbetenheid alsof hij de wetten van God in stenen tafels moet beitelen, draagt een naamplaatje met daaronder schrijver, in dezelfde lay-out als de naamplaatjes van ons