Ze zit enigszins gebogen, met haar hoofd, nek en schouders. Handen in haar schoot. Keurig gekleed en gekapt. We zien haar niet en profil, haar gelaat is van de kijker afgewend. Maar het lijkt alsof ze staart, naar de grond, in ieder geval niet naar buiten, terwijl ze voor een groot raam zit, met in between glasgordijnen tot op de vloer. Opvallend is verder de kleur; tinten beige vooral, de wanden, het meubel, en vooral zijzelf. Het staat volkomen stil, en die verstilling is triest.
&ellipsis;