De ggz doet weer niets?

Ik zie de krantenkoppen al voor me. ‘De ggz doet weer niets’. Na mijn laatste nachtdienst kan ik moeilijk de slaap vatten. Ik weet nog dat ik me recent ergerde aan het feit dat er in de psychiatrie zo weinig wordt doorgepakt. Wat is het toch dat maakt dat ons vak zo veel tijd kost, en dat het vaak niet opschiet? De diagnoses die vaak eindigen met een NAO, of behandelingen die maar weer weken, maanden, zelfs jaren duren. Ik besluit dat ik het anders ga doen. Ik weiger hieraan deel te nemen. Maar vaak word ik verslagen door de realiteit. Of misschien door mijn eigen onwil en angst.