Met ontblote armen schoof A. de collegezaal in. Het was een warme junidag. De tweehonderd aanwezige studenten hoefde ik niet tot stilte te manen. Littekens verraadden haar geschiedenis, getuigden van haar eerdere psychische kwelling. Ze vertelde over haar suïcidegedachten (‘continu aanwezig’) en haar pogingen (‘tel kwijtgeraakt’). In de ogen van sommige studenten las ik de vertwijfeling. Komt dit ooit goed?
Indringend voelde ik het belang van de positieve psychiatrie, van de herstelbeweging. Hoezeer A. al jaren ploetert; ze gaat door. Aan een defaitistisch verhaal heeft ze geen boodschap.
Niettemin snap ik dat de herstelbeweging vanuit wetenschappelijke hoek kritiek krijgt. Zoals van Frans Zitman, die in het vorige nummer van De Psychiater verzuchtte dat het