Ik werk als psychiater bij BuurtzorgT in een Amsterdamse wijk. Omdat wij onze patiënten thuis behandelen, zie ik hoe zij leven. Iets wat mij, door mijn werk, steeds meer bezighoudt is de anonimiteit in de grote stad. Het is natuurlijk prima als je er zelf voor hebt gekozen om in anonimiteit te leven, maar voor veel van mijn patiënten is het geen keuze. En staat anonimiteit voor eenzaamheid.
Zelf woon ik nu alweer een aantal jaren in een dorp in de gemeente Amsterdam. Ik heb voorheen altijd in de stad gewoond en was best bezorgd over ‘de sociale controle’ van een dorp. Maar laat nou juist die sociale controle het element zijn dat mij aangenaam verrast heeft. Mijn motto: ‘voor iedere patiënt een dorp 2.0’, komt hier vandaan. Want waar in dat dorp die sociale verbindingen vanzelfsprekend lijken te zijn, blijkt het in de stad a hell of a job om te organiseren.
&ellipsis;