Op onze locaties hebben we de deuren letterlijk weer opengezet en werken we op onze heringerichte kamers om de patiënten face-to-face te zien. Tijdens een medicatiecontrole deden, op anderhalve meter afstand van mij, moeder en zoon het wegen en meten samen. Ze kregen de band van de bloeddrukmeter niet goed om en toen gebeurde het. Ik hielp de band strak te trekken en ik raakte zijn arm aan. Ik schrok van mijn schrik, terwijl ik snel en me verontschuldigend een in alcohol gedrenkt doekje over zijn arm en mijn hand haalde.
Gaan we naar dit nieuwe plexiglas-normaal, een ander gewoon normaal of weer terug naar het normale normaal? Hebben we lang genoeg in de intelligente lockdown gezeten om ons interactief gedrag blijvend te veranderen? Wat behouden we eigenlijk van wat we in al die weken lockdown geleerd hebben?
BERICHTEN UIT HET VELD
Vanachter plexiglas
Maak een gratis account aan en krijg toegang tot alle artikelen
Heeft u al een account?