Als een kind in een snoepwinkel voelde ik me, richting het eind van mijn opleiding tot psychiater. Sollicitatiebrieven waren totaal overbodig, de banen vlogen me om de oren. Lang wikken en wegen, bevragen van rolmodellen en gebruik van mijn partner als praatpaal: het mocht niet baten, want ik kon alsnog niet kiezen. Tot ik me op een helder moment bedacht: waarom zou ik mijn wensen niet combineren? Waar ik als kind in een snoepwinkel nog geremd werd, leek in het leven als jonge klare in de psychiatrie alles mogelijk. Een dagje kliniek hier, onderzoek daar, cursus zus en rapporteren zo: the sky is the limit?!
Wat een contrast met de jonge klare in het ziekenhuis. In een recent artikel in Medisch Contact komt naar voren dat mijn collega chirurg of orthopeed in opleiding niks te kiezen heeft. Hij of zij mag al blij zijn met een fellowship, wat feitelijk vaak uitstel van