Je hoort haar alleen schreeuwen: 'Nee, nee!' Terwijl zij buiten beeld wordt vastgebonden en in de separeercel wordt gebracht, lopen de andere bewoners van de (voormalige) jeugdpsychiatrische kliniek Laanzicht van Psychiatrisch Centrum Bloemendaal zenuwachtig rond. 'Heel naar is dat', zegt een van haar medepatiënten. 'Ik kan er niet tegen, dat moment. Als iemand zo overstuur is, moet hij gewoon in de separeer.'
Zo begint de film Krassen die documentairemaakster Ireen van Ditshuyzen in 1992 maakte bij het honderdjarig bestaan van het centrum. 'We hadden van de directie carte blanche gekregen', vertelt Van Ditshuyzen, 'maar tijdens het separeren raakten de verpleegkundigen van slag. Ze wilden ons dit niet laten filmen. Maar dit gebeurt in een psychiatrisch ziekenhuis, het hoort erbij.' &ellipsis;
Filmmaakster Ireen van Ditshuyzen over psychiatrische documentaires
'Ik zie zelden enthousiaste psychiaters op tv'
Ze heeft er een hekel aan als mensen langzaam de deur dicht doen. 'Als hulpverleners niet willen meewerken aan een documentaire, mogen ze dat best zeggen. Maar ze moeten niet beloven om terug te bellen en dat vervolgens niet doen.' Tijdens de voorbereidingen van haar documentaires, waar ze maanden de tijd voor neemt, maakte Ireen van Ditshuyzen het mee. Psychiaters komen niet graag tijdens hun werk in beeld.
Maak een gratis account aan en krijg toegang tot alle artikelen
Heeft u al een account?