Minimum? MÁXIMA!

Ik bezoek een goede vriend, die fellow kindercardiologie is in het Wilhelmina Kinderziekenhuis. Hij laat me ‘zijn’ ziekenhuis zien: ruime afdelingen, mooie onderzoekslaboratoria en operatiekamers. Het gebouw is ruim, licht, speels met in de hal een barista, die echt goede koffie maakt. Als ik mijn bewondering hierover uitspreek, begint mijn vriend te lachen: ‘Dan heb je het Prinses Máxima Centrum nog niet gezien!’. Hij wijst naar de kleurrijke glazen brug die het Wilhelmina Kinderziekenhuis verbindt met het Prinses Máxima Centrum, het landelijke ziekenhuis voor kinderoncologie. ‘De faciliteiten daar zijn echt bijzonder, schitterende speelruimtes, een disco, bioscoop, sportzalen een school en een heel goed restaurant.’ Als ik het hoor, ben ik eerst trots, wat mooi dat kinderkankerzorg zo goed geregeld is, maar al snel merk ik dat