De psychiatrische kliniek lag precies halverwege het ouderlijk huis en de middelbare school. Vogelenzang luidde de veel te lieflijke naam van de inrichting, die wij natuurlijk oneerbiedig het gekkenhuis noemden. Vrolijk zingend fietsten we er dagelijks voorbij, maar als we bewoners tegenkwamen, deden we er het zwijgen toe, beschaamd en ook een beetje bang. Wie eenmaal in Vogelenzang zat, kwam er nooit meer uit. Nadat ik de jaren des onderscheids had bereikt, verdween de psychiatrie langzaam uit beeld. Ja, Jan Wolkers schreef over paviljoen Endegeest, JMA Biesheuvel was daar zelfs opgenomen geweest, en Jan Arends publiceerde zijn hartverscheurende Keefman. Maar verder waren het gescheiden werelden. Wij hier en zij daar.
&ellipsis;