Zes jaar lang werkte de Oostenrijkse schrijver Arno Geiger (1968) aan het boek over zijn demente vader. Het moest verschijnen voordat zijn vader stierf: ‘Ik wilde over een levend persoon schrijven. Ik vond dat mijn vader zoals ieder mens een lot verdient dat openblijft.’
In 2005 kreeg Geiger voor zijn roman Met ons gaat het goedde Deutscher Buchpreis en de Friedrich-Hölderlin-Förderpreis. Daarin peinst de bejaarde Alma, ronddrentelend in haar grote huis, over haar man die dement zijn laatste dagen in een verpleeghuis slijt: ‘Zou je kunnen doodgaan aan vergeten, net zoals je stikt?’ De schrijver moet toen ook al bezig zijn geweest met het onderwerp dementie. Halverwege de jaren negentig traden bij zijn vader de eerste symptomen op van Alzheimer. Achteraf voelt hij zich schuldig dat hij het zo laat pas in de gaten kreeg. Alsof hij lang geleden een misstap had begaan.