Toen ik nog aios Kinder- en jeugdpsychiatrie was, vroeg ik een keer aan een Marokkaanse moeder of zij en haar gezin voor altijd in Nederland waren of dat ze ooit nog terug wilden gaan. De tolk vertaalde keurig dat moeder had gezegd dat ze zeker ooit terug zouden gaan, maar zij legde vervolgens uit dat dit was wat ze ‘permanent tijdelijk’ noemden: de mensen van de eerste generatie zeggen altijd dat ze nog terug zullen gaan, maar in de praktijk blijven ze in Nederland.
Inmiddels ben ik zelf een migrant in een migrantensamenleving. In de basisschoolklas van mijn zoon in Inner City Brisbane, Australië, spreken negen van de vierentwintig kinderen thuis een andere taal dan het Engels. En dan zijn er nog de migranten uit het Verenigd Koninkrijk, die wel Engels spreken maar verder toch een behoorlijk eind van hun thuisland vandaan zijn. Nu zie ik nog meer waar de tolk op doelde.
&ellipsis;