Het gras is niet groener

De huisarts meldde een 31-jarige Nederlandse vrouw aan met een depressie. Toen ik haar leerde kennen, was ze geknakt. Gedesillusioneerd. Gedemoraliseerd. Beknot in haar groei, gevolgd door een hoeveelheid traumata die elke emmer zou doen overlopen. Flarden ervan kon ze vertellen. Ik was onder de indruk van hoe ze had gevochten voor een leefbaar leven, haar verhaal wees op een sterke, leergierige, autonome vrouw. Maar het had haar te veel gekost, er restte haar niets anders dan op de bank te zitten en te leven als een robot.

Ze zat al maanden opgenomen en het team kende haar goed. Een ernstige tentamen suicidii, de aanleiding voor de opname, lag steeds verder achter haar. Het leek goed te gaan. Nee, het gíng ook goed. Ze was niet langer zo somber, ze ging vanuit de kliniek naar de deeltijd, het ambulante team had al een intake gedaan. Haar partner was nauw betrokken en vond ook dat ze herstelde. Hij steunde het verlof in het weekend. Maar plots ging het minder. Ze werd wat angstiger, misschien meer teruggetrokken, zag wat op tegen het verlof.

‘Oei!’ was mijn eerste reactie toen ik de titel Ik heb nog nooit een psychiater in een verpleeghuis gezien las boven het interview met Uco Koopmans (in de rubriek Door de ogen van, De Psychiater 6/2023, red.). Oh jee! Zijn hele carrière heeft hij geen psychiater in het verpleeghuis gezien, dacht ik. Het liefst zou ik nu een betoog willen houden dat Uco Koopmans het misschien niet helemaal goed gezien heeft, dat hij een eenzijdige indruk heeft, dat hij wellicht beter in het verpleeghuis moet navragen hoe hij de psychiater kan spreken. Maar hij heeft gewoon een punt!