De huisarts meldde een 31-jarige Nederlandse vrouw aan met een depressie. Toen ik haar leerde kennen, was ze geknakt. Gedesillusioneerd. Gedemoraliseerd. Beknot in haar groei, gevolgd door een hoeveelheid traumata die elke emmer zou doen overlopen. Flarden ervan kon ze vertellen. Ik was onder de indruk van hoe ze had gevochten voor een leefbaar leven, haar verhaal wees op een sterke, leergierige, autonome vrouw. Maar het had haar te veel gekost, er restte haar niets anders dan op de bank te zitten en te leven als een robot. En dat al jarenlang. Haar blik was vlak, haar bewegingen miniem. Alsof ze zich voor zichzelf verstopte. De trauma’s moesten behandeld worden, maar wat werd daarnaast mijn insteek?
Welke insteek te kiezen?
Maak een gratis account aan en krijg toegang tot alle artikelen
Heeft u al een account?
