Op nieuwe patiënten zit niemand te wachten

Mijn middelbare school had de richting vwo met Latijn, een soort ‘gymnasium light’. Dit vak vond ik niet per se het leukste, maar het leek me handig voor de studie geneeskunde. Bijkomend voordeel is dat je makkelijker vaak voorkomende spreuken kunt vertalen. Net als het bekende Veni vidi vici gaat het vaak om strijdlustige spreuken. Waarschijnlijk omdat het in die literatuur nogal eens om strijdtonelen ging.

Ze zat al maanden opgenomen en het team kende haar goed. Een ernstige tentamen suicidii, de aanleiding voor de opname, lag steeds verder achter haar. Het leek goed te gaan. Nee, het gíng ook goed. Ze was niet langer zo somber, ze ging vanuit de kliniek naar de deeltijd, het ambulante team had al een intake gedaan. Haar partner was nauw betrokken en vond ook dat ze herstelde. Hij steunde het verlof in het weekend. Maar plots ging het minder. Ze werd wat angstiger, misschien meer teruggetrokken, zag wat op tegen het verlof.

Laatst deed ik een beoordeling crisismaatregel. De patiënt lag in een extra beveiligde kamer (EBK) – de voormalige separeer. Mij was verteld dat de man – 60+, bekend met langdurige psychoses en een licht verstandelijke beperking – thuis zijn vrouw had geslagen. Tot dan toe had hij met niemand willen praten. De politie had hem met overmacht moeten meenemen.